Ἀριθμ. Πρωτ. 335

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ

* * *

Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ πανσθενουργῷ, παντεπόπτῃ καί παντευεργέτῃ Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι, τῷ ἀξιώσαντι τόν λαόν Αὐτοῦ φθάσαι τήν 1700^ήν ἐπέτειον τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς πνευματοκινήτως μαρτυρησάσης περί τῆς γνησίας πίστεως εἰς τόν συνάναρχον τῷ Γεγεννηκότι καί παναληθῶς Αὐτῷ ὁμοούσιον Θεόν Λόγον, «τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καί σαρκωθέντα καί ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς».

Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς συνοδικῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας, κορύφωσιν τῆς «ἀρχεγόνου συνοδικότητος» αὐτῆς, ἀρρήκτως συνδεδεμένης μετά τῆς εὐχαριστιακῆς πραγματώσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀλλά καί μετά τῆς πρακτικῆς τῆς ἐπί τό αὐτό συνελεύσεως πρός λῆψιν «ὁμοθυμαδόν»[1] ἀποφάσεων ἐπί τρεχόντων θεμάτων. Ἡ ἐν Νικαίᾳ Σύνοδος σηματοδοτεῖ ἐν ταὐτῷ τήν ἀνάδυσιν μιᾶς νέας συνοδικῆς δομῆς, αὐτῆς τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἔμελλε νά ἀποβῇ καθοριστική διά τήν πορείαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Ἀξιομνημόνευτον εἶναι ὅτι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν ἀποτελεῖ «μόνιμον θεσμόν» εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά «ἔκτακτον γεγονός», ἀπάντησιν εἰς μίαν συγκεκριμένην ἀπειλήν κατά τῆς πίστεως, ἀποβλέπουσαν εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς διαρραγείσης ἑνότητος καί τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας.

Τό ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας συνεκλήθη ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος, ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος παρηκολούθησε τάς ἐργασίας καί περιέβαλε τά ἀναθέματα αὐτῆς διά τοῦ κύρους κρατικοῦ νόμου, δέν τήν καθιστᾷ «αὐτοκρατορικήν σύνοδον»[2]. Ὑπῆρξεν ἀμιγῶς «ἐκκλησιαστικόν γεγονός», κατά τό ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία, καθοδηγουμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπεφάσισε διά τά τοῦ οἴκου της, ἐνῷ ὁ Αὐτοκράτωρ ἐφήρμοσε τήν ἀρχήν «Ἀπόδοτε οὖν τά Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ»[3].

Ἐνώπιον τῆς Ἀρειανικῆς πλάνης, ἡ Ἐκκλησία διετύπωσε συνοδικῶς τό οὐσιῶδες τῆς διηνεκῶς βιουμένης ἐν αὐτῇ πίστεως. Ὁ «ὁμοούσιος τῷ Πατρί» προαιώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», σώζει διά τῆς σαρκώσεώς Του τόν ἄνθρωπον ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου καί διανοίγει εἰς αὐτόν τήν ὁδόν τῆς κατά χάριν θεώσεως. «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»[4]. Τό Σύμβολον τῆς Νικαίας διατρανοῖ τήν βεβαίαν πεποίθησιν ὅτι ἡ σοβοῦσα αἱρετική ἀπόκλισις ἀποτελεῖ ἄρνησιν τῆς δυνατότητος σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, δέν εἶναι ἁπλῶς θεωρητική διακήρυξις ἀλλά ὁμολογία πίστεως, ὡς ὅλα τά δογματικά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, αὐθεντική διατύπωσις τῆς ζώσης ἐν αὐτῇ καί δι᾿ αὐτῆς ἀληθείας.

Ἰδιαιτέραν θεολογικήν βαρύτητα ἔχει τό γεγονός ὅτι βάσιν τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου «Πιστεύομεν…» ἀποτελεῖ ἕν τοπικόν βαπτιστήριον Σύμβολον ἤ ὁμάς τοιούτων Συμβόλων. Ὡς γνήσιος φορεύς τῆς διαχρονικῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας, ἡ Σύνοδος ἀνακεφαλαιοῖ καί βεβαιοῖ τήν Ἀποστολικήν παρακαταθήκην, τήν ὁποίαν διαφυλάσσουν αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀναφέρει ὅτι οἱ Συνοδικοί Πατέρες «περί δέ τῆς πίστεως ἔγραψαν οὐκ Ἔδοξεν, ἀλλ᾿, Οὕτως πιστεύει ἡ καθολική Ἐκκλησία· καί εὐθύς ὡμολόγησαν, πῶς πιστεύουσιν, ἵνα δείξωσιν, ὅτι μή νεώτερον, ἀλλ᾿ ἀποστολικόν ἐστιν αὐτῶν τό φρόνημα, καί ἅ ἔγραψαν, οὐκ ἐξ αὐτῶν εὑρέθη, ἀλλά ταῦτ᾿ ἐστίν, ἅπερ ἐδίδαξαν οἱ ἀπόστολοι»[5]. Πεποίθησις τῶν θεοδιδάκτων Πατέρων ἦτο ὅτι οὐδέν προσετέθη εἰς τήν πίστιν τῶν Ἀποστόλων καί ὅτι τό ὄντως οἰκουμενικόν Σύμβολον τῆς Νικαίας ἀποτελεῖ διακήρυξιν τῆς κοινῆς παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Συνοδικοί Πατέρες, τούς ὁποίους ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπαξίως τιμᾷ καί ὑμνεῖ ὡς «Ἀποστολικῶν παραδόσεων ἀκριβεῖς φύλακας», ἐχρησιμοποίησαν τόν φιλοσοφικόν ὅρον «οὐσία» (καί τό «ὁμοούσιον») διά τήν ἔκφρασιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τήν θεότητα τοῦ Λόγου, τήν ὁποίαν ἠρνεῖτο ὁ Ἄρειος, καί μετ᾿ αὐτῆς τό ὅλον μυστήριον τῆς πανσωστικῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας, ἐμπλακείς εἰς ἑλληνιστικά νοητικά σχήματα καί ἀπωθήσας τόν «Θεόν τῶν Πατέρων» ἐν ὀνόματι τοῦ «Θεοῦ τῶν φιλοσόφων».

Ἕτερον κεφαλαιῶδες ζήτημα, τό ὁποῖον ἐκλήθη νά ἐπιλύσῃ ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας, πρός ἐνίσχυσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ἐν τῇ λειτουργικῇ πράξει, ἦτο τό «πότε καί πῶς δεῖ ἡμᾶς τήν τοῦ Πάσχα ἑορτήν ἐκτελεῖν». Ἡ 1700^ή  ἐπέτειος τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ἐπανέφερεν εἰς τήν ἐπικαιρότητα τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία εὔχεται ὅπως οἱ ὅπου γῆς Χριστιανοί ἐπανέλθουν, συμφώνως πρός τάς προσταγάς τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα κατά κοινήν ἡμέραν, ὡς εὐτυχεῖ συγκυρίᾳ, συνέβη κατά τό τρέχον ἔτος. Ἡ ἀπόφασις αὕτη θά λειτουργήσῃ ὡς ἔνδειξις καί σύμβολον γνησίας προόδου εἰς τόν ἀγῶνα οἰκουμενικῆς συμπορεύσεως καί ὁμονοήσεως διά μέσου τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου καί τοῦ «διαλόγου τῆς ζωῆς», ὡς ἁπτή μαρτυρία περί τοῦ ἐμπράκτου σεβασμοῦ τῶν κεκτημένων τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπίτευξις τοῦ στόχου αὐτοῦ, ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἐφετεινῆς ἐπετείου, ὑπῆρξε κοινόν ὅραμα τοῦ ἀειμνήστου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος. Ἡ ἐκδημία αὐτοῦ, τήν ἐπαύριον τοῦ παγχριστιανικῶς ἑορτασθέντος Πάσχα, ἐπιτείνει τήν κοινήν εὐθύνην, ὅπως συνεχίσωμεν ἀταλαντεύτως πρός τήν αὐτήν κατεύθυνσιν.

Σπουδαῖον ὑπῆρξεν ἐπίσης τό νομοκανονικόν ἔργον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, διά τοῦ ὁποίου ἀποτυποῦται καί ἐπικυροῦται συνοδικῶς τό διαχρονικόν κανονικόν συνειδός τῆς Ἐκκλησίας, καί εἰς τό ὁποῖον εὑρίσκονται αἱ ἀπαρχαί τοῦ μητροπολιτικοῦ συστήματος καί τῆς ἀναδείξεως τοῦ κύρους, τῆς ἐξεχούσης θέσεως καί τῆς διηυρυμένης εὐθύνης ὡρισμένων Θρόνων, ἐκ τῶν ὁποίων διεμορφώθη προοδευτικῶς τό σύστημα τῆς Πενταρχίας. Ἐφ᾿ ὅσον ἡ κανονική παρακαταθήκη τῆς Νικαίας εἶναι κοινή κληρονομία ὁλοκλήρου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἡ ἐφετεινή ἐπέτειος καλεῖται νά λειτουργήσῃ ὡς προσκλητήριον δι᾿ ἐπιστροφήν εἰς τάς πηγάς, εἰς τά πρωταρχικά κανονικά θεσπίσματα τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

Ἐγγυητής τῶν θεσπισμάτων τῆς Νικαίας ἀνεδείχθη διαχρονικῶς ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτό τό πνεῦμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐξεφράσθη καί διά τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου ἐπί τῇ 1600^ῇ ἐπετείῳ τῆς Συνόδου[6], «τῆς πρώτης τῶν Οἰκουμενικῶν καί μεγίστης ὡς ἀληθῶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ εἰλημμένη ἀπόφασις, ὅπως ἡ ἐπέτειος ἑορτασθῇ «πανηγυρικῶς καί δή ἀπό κοινοῦ, εἰ δυνατόν, ὑπό πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, εἰς ἐκδήλωσιν πάνδημον τῆς πιστῆς καί σήμερον τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι ἐμμονῆς τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ διδασκαλίᾳ καί τῷ πνεύματι τῆς Συνόδου ἐκείνης, ἥτις ὅπως ἐξ ἑνός τήν μίαν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀποφάνσεως αὐτῆς ἐστερέωσε καί ἐσφράγισεν, οὕτως ἐξ ἄλλου καί τήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς συγκροτήσεως διά τῆς ἀπό πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς παρουσίας ἀντιπροσώπων περιλάμπρως παρέστησεν», δυστυχῶς δέν κατέστη δυνατόν νά πραγματοποιηθῇ ἐξ αἰτίας τῶν ἐκτάκτων περιστάσεων καί τῆς χηρείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τήν 19^ην Ἰουλίου 1925, πρώτην Κυριακήν μετά τήν ἐνθρόνισιν τοῦ Πατριάρχου Βασιλείου Γ’, ἐξεπληρώθη ἡ «καθυστερήσασα ὀφειλή» διά τῆς τελέσεως «εἰδικῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Λειτουργίας» ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ. Ἰδιαιτέραν ἐκκλησιολογικήν σημασίαν ἔχει τό γεγονός ὅτι εἰς τήν Ἐγκύκλιον τονίζεται ἡ ἀξία τῆς ἐκτελέσεως τοῦ καθήκοντος τοῦ ἑορτασμοῦ ταύτης τῆς «μεγάλης διά πᾶσαν τήν Χριστιανοσύνην» ἐπετείου ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, «ἀμεσωτέραν πρός τήν ἑορτήν ταύτην ἐχούσης τήν σχέσιν καί τήν ὀφειλήν».  

Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἀποτελεῖ σταθμόν εἰς τήν διαμόρφωσιν τῆς δογματικῆς ταυτότητος καί τῆς κανονικῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας, παρέμεινε δέ τό πρότυπον διά τήν ἀντιμετώπισιν προβλημάτων πίστεως καί κανονικῆς τάξεως ἐπί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου. Ἡ 1700^ή ἐπέτειος ἀπό τῆς πραγματοποιήσεώς της ὑπενθυμίζει εἰς τήν Χριστιανοσύνην τάς παραδοχάς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τήν ἀξίαν τοῦ κοινοῦ ἀγῶνος κατά τῶν παρανοήσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τήν ἀποστολήν τῶν πιστῶν, ὅπως συμβάλλουν εἰς τόν πολλαπλασιασμόν τῶν «καλῶν καρπῶν» τῆς ἐν Χριστῷ, κατά Χριστόν καί εἰς Χριστόν ζωῆς ἐν τῶ κόσμῳ.

Καλούμεθα σήμερον νά ἀναδείξωμεν τό διαχρονικόν μήνυμα τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τάς σωτηριολογικάς διαστάσεις καί τάς ἀνθρωπο-λογικάς συνεπείας τοῦ «ὁμοουσίου», τῆς ἀρρήκτου συνδέσεως τῆς Χριστολογίας μετά τῆς ἀνθρωπολογίας, εἰς μίαν ἐποχήν ἀνθρωπολογικῆς συγχύσεως καί ἐντόνων προσπαθειῶν ἀναδείξεως τοῦ «μετανθρώπου» ὡς τοῦ ἀνοικτοῦ ὁρίζοντος καί τῆς αὐτοαποθεωτικῆς προοπτικῆς τῆς ἀνθρωπίνης ἐξελίξεως, τῇ συμβολῇ τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας. Ἡ ἀρχή τῆς «θεανθρωπινότητος» ἀποτελεῖ τήν ἀπάντησιν εἰς τήν ἀδιέξοδον ὀπτασίαν τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ». Ἡ ἀναφορά εἰς τό «πνεῦμα τῆς Νικαίας» ἀποτελεῖ πρόσκλησιν ὅπως στραφῶμεν εἰς τά οὐσιώδη τῆς πίστεώς μας, πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ  Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία ἀποκάλυψις τῆς ἀληθείας περί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ ἐμέ ἑωρακώς, ἑώρακε τόν πατέρα μου»[7]. Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος ἔδειξε «πρῶτος καί μόνος», ὡς γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον, καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων»[8]. Αὐτήν τήν Ἀλήθειαν ἐκπροσωπεῖ ἐν τῷ κόσμῳ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀπό αὐτήν τρέφεται, αὐτήν διακονεῖ. Φοροῦσα τόν χιτῶνα τῆς Ἀληθείας,  «τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας», ἀεί ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει «τῆς εὐσεβείας τό μέγα μυστήριον», εὐαγγελιζομένη τόν λόγον τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλπίδος, προσβλέπουσα πρός τήν «ἀνέσπερον καί ἀδιάδοχον καί ἀτελεύτητον ἡμέραν»[9], τήν ἐρχομένην αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἔργον τῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τῆς σωτηριολογικῆς διαστάσεως τῶν δογμάτων καί ἡ ἑρμηνεία αὐτῶν δι᾿  ὑπαρξιακῶν ὅρων, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ, ὁμοῦ μετά τῆς μετοχῆς εἰς τό ἐκκλησιαστικόν γεγονός, εὐαισθησίαν καί γνήσιον ἐνδιαφέρον διά τόν ἄνθρωπον καί τάς περιπετείας τῆς ἐλευθερίας του. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ἡ διατράνωσις τῆς πίστεως εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον ὀφείλει ὅπως συνοδεύηται ὑπό τῆς ἐμπράκτου ἀνταποκρίσεως ἡμῶν εἰς τόν σωτήριον λόγον Αὐτοῦ: «αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς»[10].

Μεμνημένοι τοίνυν τῶν ἀφάτων δωρεῶν, ὧν ἐποίησε καί ποιεῖ πάσῃ τῇ κτίσει, ἀκαταπαύστως δοξολογοῦμεν τό ὑπεράγιον καί ὑπέρλαμπρον ὄνομα τοῦ Κυρίου τῶν ὅλων καί Θεοῦ τῆς ἀγάπης, δι᾿ Οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ.  Ἀμήν!

Ἐν ἔτει  σωτηρίῳ ‚βκε´, κατά μῆνα Ἰούνιον (α´)

Ἐπινεμήσεως Γ´

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἐν Χριστῷ εὐχέτης.

+ ὁ Κολωνείας Ἀθανάσιος ἐν Χριστῷ εὐχέτης 

+ ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος ἐν Χριστῷ εὐχέτης                     

+ ὁ Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου Ἀνδρέας ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Βελγίου Ἀθηναγόρας ἐν Χριστῷ εὐχέτης                                                        

+ ὁ Λέρου, Καλύμνου καί Ἀστυπαλαίας Παΐσιος ἐν Χριστῷ εὐχέτης 

+ ὁ Ἀτλάντας Σεβαστιανός ἐν Χριστῷ εὐχέτης                                        

+ ὁ Κυδωνιῶν Ἀθηναγόρας ἐν Χριστῷ εὐχέτης                                        

+ ὁ Σηλυβρίας Μάξιμος ἐν Χριστῷ εὐχέτης                                                           

+ ὁ Αὐστραλίας Μακάριος ἐν Χριστῷ εὐχέτης      

+ ὁ Ἑλβετίας Μάξιμος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Ἰρλανδίας Ἰάκωβος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

+ ὁ Μεξικοῦ Ἰάκωβος ἐν Χριστῷ εὐχέτης

Ὅτι ἀκριβές ἀντίγραφον.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 27ῃ Μαΐου 2025

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

[1] Πράξ. β’, 1.

[2] Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, Ἔργα Α’. Ἐκκλησιολογικά Μελετήματα, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2016, σ. 675-6.

[3] Ματθ. κβ’, 21.

[4]Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, PG 25, 192.

[5] Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Ἐπιστολή περί τῶν γενομένων ἐν τῇ Ἀριμίνῳ τῆς Ἰταλίας, καί ἐν Σελευκείᾳ τῆς Ἰσαυρίας συνόδων, PG 26, 688.

[6] Κ.Π.Α. κῶδιξ Α’ 94, 10 Αὐγούστου 1925, σ. 102-3.

[7] Ἰωάν. ιδ’, 9.

[8] Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, PG 150, 680.

[9] Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Εἰς τήν Ἐξαήμερον, PG 29, 52.

[10] Ἰωάν. ιε’, 12.

Nº Prot. 335

+ B A R T O L O M É

Por la Misericordia de Dios Arzobispo de Constantinopla-Nueva Roma
y Patriarca Ecuménico

Al pleroma de la Iglesia: ¡Que la Gracia y la Paz de Dios estén con vosotros!

Ofrecemos un himno de agradecimiento al todopoderoso, omnisciente y benevolente Dios trinitario por haber concedido a su pueblo poder celebrar el 1700º aniversario del Primer Concilio Ecuménico de Nicea, que dio testimonio espiritual de la auténtica fe en el Verbo divino engendrado sin principio y verdaderamente consustancial al Padre, “que por nosotros los hombres y para nuestra salvación bajó de los cielos, se encarnó y se hizo hombre, padeció y resucitó al tercer día y ascendió a los cielos, y regresará para juzgar a vivos y muertos”.

          El Concilio de Nicea constituye una expresión de la naturaleza sinodal de la Iglesia, la culminación de su “conciliaridad más temprana”, que está indisolublemente unida a la realización eucarística de la vida eclesial, así como la práctica de reunirse para tomar decisiones “unánimes” (Hch 2,1) sobre asuntos de actualidad. El Concilio de Nicea también supone el surgimiento de una nueva estructura conciliar -la de los Concilios Ecuménicos-, que demostraría ser decisiva para el desarrollo de los asuntos eclesiásticos. Es de reseñar que un Concilio Ecuménico no es una “institución permanente” en la vida de la Iglesia, sino un “acontecimiento extraordinario” en respuesta a una amenaza concreta contra la fe, con el objetivo de restaurar la unidad rota y la comunión eucarística.

          El hecho de que el Concilio de Nicea fuera convocado por el Emperador y que Constantino el Grande asistiera a sus deliberaciones y elevara sus decisiones al rango de ley imperial no lo convierte en un “sínodo imperial” (1). Fue incuestionablemente un “acontecimiento eclesial” mediante el cual la Iglesia, guiada por el Espíritu Santo, tomó decisiones sobre sus asuntos internos, mientras que el Emperador puso en práctica el principio de “dar al César lo que es del César y a Dios lo que es de Dios” (Mt 22,21).

          Frente a la herejía arriana, la Iglesia en Concilio formuló la esencia de su fe, que es experimentada de manera ininterrumpida. El Hijo eterno de Dios, “consustancial al Padre, […] Dios verdadero de Dios verdadero”, mediante su Encarnación, salva a la humanidad de la esclavitud del enemigo y nos abre el camino de la deificación mediante la Gracia. “Él se hizo hombre para que nosotros nos hiciéramos divinos” (2). El Símbolo de Nicea proclama la firme convicción de que la desviación herética en cuestión constituía una negación de la posibilidad de salvación del hombre. En este sentido, no es una simple declaración teórica, sino una confesión de fe, igual que todos los textos dogmáticos de la Iglesia: una articulación genuina de la verdad que vive en ella y a través de ella.

          Tiene una importancia teológica particular el hecho de que la base del Sagrado Símbolo (“Creemos…”) consiste en un símbolo bautismal local o un grupo de símbolos de ese tipo. Como genuino portador de la autoconciencia perenne de la Iglesia, el Concilio recapitula y reafirma el depósito Apostólico conservado por las Iglesias locales. Atanasio del Grande menciona que los Padres Sinodales, “en asuntos de fe, no escriben: ‘Nos pareció…’, sino: ‘Esto es lo que cree la Iglesia católica’, y al mismo tiempo confesaron lo que ellos creían para demostrar que no se descubría nada nuevo en lo que ellos escribían, sino que su mentalidad era apostólica; en otras palabras, que se trataba exactamente de lo mismo que habían enseñado los Apóstoles” (3). La convicción de los Padres divinamente instruidos era que nada se estaba añadiendo a la fe de los Apóstoles y que el Símbolo verdaderamente ecuménico de Nicea supone una proclamación de la tradición común de la Iglesia católica. Los Padres Conciliares, a los que la Iglesia ortodoxa honra debidamente y celebra en sus himnos como “justos protectores de las tradiciones apostólicas”, adoptaron el término filosófico de “sustancia” (y su derivado “consustancial”) para expresar la fe ortodoxa acerca de la divinidad del Verbo, que Arrio negaba (y, con ello, negaba al mismo tiempo todo el misterio de la Economía Divina salvífica encarnada al enredarse en los conceptos helenísticos, rechazando con ello al “Dios de nuestros Padres” en nombre del “Dios de los filósofos”).

          Otro asunto de vital importancia que el Concilio de Nicea estaba llamado a resolver para incrementar la unidad eclesiástica en la práctica litúrgica fue el de “cuándo y cómo debemos celebrar la fiesta de la Pascua”. El 1700º aniversario de la convocación de este Concilio ha vuelto a traer a colación la conveniencia de una celebración común de la Resurrección del Señor. La Gran Iglesia de Cristo reza para que todos los cristianos del mundo entero recuperen, de acuerdo con los decretos del Concilio de Nicea, la celebración de la Pascua en una fecha común, tal y como, por una bendita coincidencia, ha ocurrido el año en curso. Dicha decisión serviría como prueba y como avance genuino en el camino ecuménico compartido y en nuestra común comprensión mediante el diálogo teológico y el “diálogo de la vida”, como testimonio tangible de nuestro respeto práctico hacia lo que hemos recibido de la Iglesia indivisa. Alcanzar dicho objetivo, en el contexto del aniversario que celebramos este año, era la visión conjunta del Papa de Roma Francisco (de bendita memoria) y nuestra Modestia. Su fallecimiento justo después de que toda la cristiandad celebrara la Pascua pone de relieve nuestra responsabilidad para continuar en esta dirección sin vacilar.

          La obra canónica del Concilio de Nicea también fue significativa formulando y afirmando sinodalmente la conciencia canónica perenne de la Iglesia, estableciendo el comienzo y la elevación del sistema metropolitano, así como la posición prominente y la responsabilidad expandida de ciertos Tronos, de la que gradualmente surgió el sistema de la Pentarquía. En tanto en cuanto que el legado canónico de Nicea es patrimonio común de todo el mundo cristiano, el aniversario que celebramos este año está llamado a servir como una invitación a volver a las fuentes, sobre todo a los reglamentos canónicos primigenios de la Iglesia indivisa.

          El Trono Ecuménico de Constantinopla ha servido perennemente como garantía de las decisiones de Nicea. Este espíritu de la Gran Iglesia de Cristo también fue descrito a través de la Encíclica Patriarcal y Sinodal con ocasión del 1600º aniversario del Concilio como “el primer Concilio Ecuménico y verdaderamente el más grande de la Iglesia” (4). La decisión de celebrar el aniversario con “un acto festivo y conjunto si es posible de todas las Iglesias ortodoxas autocéfalas para manifestar la fe y la persistencia hasta nuestros días de nuestra Santa Iglesia Ortodoxa en la enseñanza y el espíritu de ese Concilio, cuya inspirada decisión por un lado estableció y selló la única fe de la Iglesia y por otro presentó espléndidamente la unidad de la estructura de la Iglesia mediante la presencia de delegados de todos los rincones de la Tierra” desgraciadamente al final no fue posible debido a circunstancias excepcionales y a que el Trono Ecuménico quedó vacante. El 9 de Julio de 1925, el primer Domingo después de la entronización del Patriarca Basilio III, el “compromiso atrasado” se pudo cumplir con la celebración de “una Liturgia Patriarcal y Sinodal especial” en la venerable Iglesia Patriarcal. Lo que tiene una importancia eclesiológica particular es que la Encíclica subraya el valor de adoptar la obligación de la Iglesia de Constantinopla, “al estar más directamente asociada con la fiesta y ser responsable de ella”, de celebrar este aniversario, “que es inmenso para toda la cristiandad”.

          El Concilio de Nicea constituye un hito en la formación de la identidad doctrinal y en la estructura canónica de la Iglesia. Ha seguido siendo el modelo para el manejo de los problemas de fe y de orden canónico a nivel ecuménico. El 1700º aniversario de su convocación le recuerda a la cristiandad las tradiciones de la Iglesia antigua, el valor de la lucha común contra los errores de la fe cristiana y la misión de los fieles de contribuir a la multiplicación de los “buenos frutos” de la vida en Cristo, según Cristo, y dirigida hacia Cristo en el mundo.

          Hoy estamos llamados a señalar el mensaje duradero del Primer Concilio Ecuménico de Nicea, las dimensiones soteriológicas y las consecuencias antropológicas del término “homo-ousios”, el vínculo inseparable entre la cristología y la antropología en una era de confusión antropológica y de intensos esfuerzos para hacer hincapié en lo “meta-humano” como horizonte abierto y perspectiva autodivinizadora de la evolución humana, con la contribución de la ciencia y la tecnología. El principio de la “realidad divino-humana” incluye la respuesta al callejón sin salida de la visión contemporánea de un “hombre-dios”. Así, la referencia al “espíritu de Nicea” nos ofrece una invitación a volvernos a los aspectos esenciales de nuestra fe, cuyo núcleo es la salvación de la humanidad en Cristo.

          Nuestro Señor y Salvador Jesucristo es la revelación plena y perfecta de la verdad sobre Dios y sobre el hombre. “El que me ha visto a mí ha visto al Padre” (Jn 14,9). El Verbo encarnado demostró “él solo y por primera vez”, tal y como afirma San Nicolás Cabásilas, “al ser humano verdadero y perfecto, ejemplar en su conducta, en su forma de vida y en cualquier otro aspecto” (5). Esta Verdad está representada en el mundo por la Iglesia una, santa, católica y apostólica; es la misma Verdad que la nutre, la misma Verdad a la que ella sirve. La Iglesia porta la vestimenta de la de la Verdad, “tejida con la teología de lo Alto”, exponiendo siempre rectamente y glorificando “el gran misterio de la piedad”, evangelizando al mundo con fe, esperanza y caridad y anticipando “el día sin fin que no conoce ocaso ni sucesión” (6), el reino venidero del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo.

          La tarea de la teología es revelar la dimensión soteriológica de la doctrina y su interpretación en términos existenciales, lo que, junto con la participación en el acontecimiento eclesial, exige sensibilidad e interés genuino en el ser humano y en la aventura de su libertad. En este sentido, la proclamación de nuestra fe en el Verbo divino encarnado debe ir acompañada de nuestra respuesta tangible a su palabra salvadora: “Un mandamiento nuevo os doy: que os améis los unos a los otros como yo os he amado” (Jn 15,12).

          En recuerdo, pues, de los dones inefables que ha concedido y sigue concediendo al mundo, glorificamos incesantemente el santísimo y esplendidísimo nombre del Señor de todo y Dios de amor, a través del cual hemos conocido al Padre y a través del cual el Espíritu Santo vino al mundo. ¡Amén!

          1 de junio del Año del Señor 2025

***

(1)  Metropolitano Juan de Pérgamo, ‘Obras’, Vol 1: Estudios eclesiológicos (Atenas: Domos Books, 2016), 675-6.

(2)  Atanasio el Grande, ‘Sobre la Encarnación divina’, PG 25.192.

(3)  Atanasio el Grande, ‘Carta sobre los Concilios de Arimino en Italia y Seleucia en Isauria’, PG 26.688.

(4)  Actas sinodales, Códice I,94 (10 de agosto de 1925), 102-3.

(5)  Nicolás Cabásilas, ‘La vida en Cristo’, PG 150.680.

(6)  Basilio el Grande, ‘Sobre el Hexamerón’, PG 29.52.

Ἀριθμ. Πρωτ. 251

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παρά-δεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1]. Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ’ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τοῦ Εὐαγγελίου, τό σταθερόν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί τῆς εὐσεβείας τῶν Ὀρθοδόξων. Ὄντως, εἰς τό «Χριστός Ἀνέστη» συνοψίζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βίωσις τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου εἶναι πηγή ἀνεκλαλήτου χαρᾶς, «ἐλευθέρας ἀπό τάς δεσμεύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα». Ἔκρηξις «χαρᾶς μεγάλης» ἡ Ἀνάστασις διαποτίζει ὁλόκληρον τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν, τό ἦθος καί τήν ποιμαντικήν δρᾶσιν, ὡς πρόγευσις τῆς πληρότητος ζωῆς, γνώσεως καί χαρᾶς τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὀρθόδοξος πίστις καί ἀπαισιοδοξία εἶναι ἀσύμβατα μεγέθη.

Τό Πάσχα εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἑορτή ἐλευθερίας καί νίκη κατά τῶν ἀλλοτριωτικῶν δυνάμεων, ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, πρόσκλησις εἰς συνερ-γίαν διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καθίσταται «ἕνα μεγάλο Πάσχα», ὡς πορεία πρός «τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ»[2]. Τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀποκαλύπτει τό κέντρον καί τήν ἐσχατολογικήν διάστασιν τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Αἱ βιβλικαί μαρτυρίαι περί τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Σωτῆρος ἀνα-δεικνύουν τήν δύναμιν τῆς ἐλευθερίας τῶν πιστῶν, εἰς τήν ὁποίαν καί μόνην φανεροῦται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον παραμένει ἀπρόσιτον εἰς κάθε κατα-ναγκασμόν. «Βουλομένων γάρ, οὐ τυραννουμένων τό τῆς σωτηρίας μυστήριον»[3]. Ἡ ἀποδοχή τῆς θείας δωρεᾶς ὡς «διάβασις» τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ἐλευθέ-ρα ὑπαρκτική ἀπάντησις εἰς τήν ἀγαπητικήν καί σωστικήν «διάβασιν» τοῦ Ἀναστάντος πρός τόν ἄνθρωπον. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[4].

Τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου συνεχίζει καί σήμερον νά κλονίζῃ τάς θετικιστικάς βεβαιότητας τῶν ἀρνητῶν τοῦ Θεοῦ ὡς «ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας», τούς ὀπαδούς τῆς «φενάκης τῆς αὐτοπραγματώσεως χωρίς Θεόν» καί τούς θαυμαστάς τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ». Δέν ἀνήκει τό μέλλον εἰς τόν ἐγκλω-βισμόν εἰς τήν αὐτάρεσκον, συρρικνωτικήν καί κλειστήν ἐνθαδικότητα. Δέν ὑπάρχει ἀληθής ἐλευθερία χωρίς Ἀνάστασιν, χωρίς προοπτικήν αἰωνιότητος.

            Πηγήν ἀναστασίμου εὐφροσύνης διά τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἐφέτος καί ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ὑπό σύμπαντος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὁμοῦ μετά τῆς 1700^ῆς ἐπετείου τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατεδίκασε τήν κακοδοξίαν τοῦ Ἀρείου, τοῦ «κατασμικρύναντος τῆς Τριάδος τόν ἕνα, Υἱόν καί Λόγον ὄντα Θεοῦ», καί ἐθέσπισε τόν τρόπον καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας διά τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος.

            Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἐγκαινιάζει μίαν νέαν περίοδον εἰς τήν συνοδικήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, τήν μετάβασιν ἀπό τό τοπικόν εἰς τό οἰκουμενικόν συνοδικόν ἐπίπεδον. Ὡς γνωστόν, ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰσήγαγε τόν «ἄγραφον» ὅρον «ὁμοούσιος» εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, μέ σαφῆ σωτηριολογικήν ἀναφοράν, ἡ ὁποία παραμένει τό οὐσιῶδες χαρακτηριστικόν τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, οἱ ἑορτασμοί τῆς μεγάλης ἐπετείου δέν εἶναι στροφή πρός τό παρελθόν, ἐφ᾿ ὅσον τό «πνεῦμα τῆς Νικαίας» ἐνυπάρχει ἀδιαπτώτως εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότης τῆς ὁποίας συναρτᾶται μέ τήν ὀρθήν κατανόησιν καί ἀνάπτυξιν τῆς συνοδικῆς ταυτότητός της. Ὁ λόγος περί τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπενθυμίζει τά κοινά χριστιανικά ἀρχέτυπα καί τήν σημασίαν τοῦ ἀγῶνος κατά τῶν διαστρεβλώσεων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί μᾶς προτρέπει νά στραφῶμεν πρός τό βάθος καί τήν οὐσίαν τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δέ κατά τό παρόν ἔτος κοινός ἑορτασμός τῆς «Ἁγιωτάτης τοῦ Πάσχα ἡμέρας» ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα τοῦ θέματος, ἡ λύσις τοῦ ὁποίου ὄχι μόνον ἐκφράζει τόν σεβασμόν τῆς Χριστιανοσύνης πρός τά θεσπίσματα τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά καί τήν συνείδησιν ὅτι «οὐ πρέπει ἐν τοιαύτῃ ἁγιότητι εἶναί τινα διαφοράν».

            Μέ τοιαῦτα αἰσθήματα, ἔμπλεοι τοῦ φωτός καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη», ἄς τιμήσωμεν τήν κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν τοῦ Πάσχα διά τῆς ὁλοψύχου ὁμολογίας τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντα, πᾶσιν ἀνθρώποις καί ἁπάσῃ τῇ κτίσει ζωήν χαρισά-μενον Λυτρωτήν, διά τῆς πιστότητος εἰς τάς τιμίας παραδόσεις τῆς Μεγάλης Ἐκκλη-σίας καί διά τῆς ἀνυποκρίτου πρός τόν πλησίον ἀγάπης, ἵνα δοξάζηται καί διά πάντων ἡμῶν τό ὑπερουράνιον ὄνομα τοῦ Κυρίου. 

       Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκε´

 † Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

[1] Γρηγορίου Νύσσης, Περί τῆς τριημέρου προθεσμίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, PG 46, 604.

[2] Ρωμ η’, 21.

[3] Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Εἰς τήν προσευχήν τοῦ Πάτερ ἡμῶν, πρός ἕνα φιλόχριστον, PG 90, 880.

[4] Ἰωάν. ιε’, 5.

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας υποδέχθηκε το απόγευμα της Τετάρτης 19  Μαρτίου ομάδα δεκατεσσάρων (14) μαθητών από το Ελληνικό Σχολείο Νυρεμβέργης (Α’  Λυκείου) μαζί με τους συνοδούς καθηγητές  τους, οι οποίοι, στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής, επισκέπτονται την πόλη της Βαρκελώνης κατόπιν προσκλήσεως του Σεβασμιωτάτου. Οι μαθητές συμμετείχαν στην ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου στο παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου και στην συνέχεια ακολούθησε μία όμορφη συζήτηση όπου πληροφορήθηκαν για το έργο και την μαρτυρία της Μητρόπολής μας εν γένει στην Ισπανία και την Πορτογαλία και ειδικότερα στην περιοχή της Καταλονίας και την πόλη της Βαρκελώνης. Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος μαζί με τον εφημέριο της ενορίας Βαρκελώνης π. Χριστόδουλο Ιόντσε προσέφεραν στους επισκέπτες και απήλαυσαν όλοι μαζί τυπικό ισπανικό ρόφημα ζεστής σοκολάτας ιδανικό για τον βροχερό καιρό της Βαρκελώνης αυτές τις ημέρες.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Εἰσερχόμεθα καί πάλιν, εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τήν εὐλογημένην περίοδον νηστείας καί μετανοίας, πνευμα-τικῆς ἐγρηγόρσεως καί συμπορεύσεως μετά τοῦ ἐρχομένου πρός τό ἑκούσιον πάθος Κυρίου, ἵνα φθάσωμεν προσκυνῆσαι τήν λαμπροφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, καί ἀξιωθῶμεν ἐν αὐτῇ τῆς ἡμετέρας «διαβάσεως» ἐκ τῶν ἐπιγείων εἰς «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α’ Κορ. β’, 9).

Εἰς τήν ἀρχαίαν Εκκλησίαν, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἦτο περίοδος προετοιμασίας τῶν κατηχουμένων διά τό βάπτισμα, τό ὁποῖον ἐτελεῖτο κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως. Τήν ἀναφοράν πρός τό βάπτισμα διασώζει καί ἡ θεώρησις καί βίωσις τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς κατ᾿ ἐξοχήν καιροῦ μετανοίας, ἡ ὁποία χαρα-κτηρίζεται ὡς «ἀνάκλησις βαπτίσματος» καί ὡς «δεύτερον βάπτισμα», ὡς «συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου», ἀναβίωσις δηλαδή τῶν δωρεῶν τοῦ βαπτίσματος καί ὑπόσχεσις πρός τόν Θεόν δι᾿ ἔναρξιν νέας πορείας ζωῆς. Αἱ ἀκολουθίαι καί ἡ ὑμνολογία τῆς περιόδου συνδέουν αὐτόν τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μέ τήν προσδοκίαν τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ἡ τεσσαρακονθήμερος νηστεία ἀναδίδει εὐωδίαν πασχαλίου χαρᾶς.

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι εὐκαιρία συνειδητοποιήσεως τοῦ βάθους καί τοῦ πλούτου τῆς πίστεώς μας ὡς «προσωπικῆς συναντήσεως μέ τόν Χριστόν». Ὀρθῶς τονίζεται ὅτι ὁ Χριστιανισμός «εἶναι στό ἔπακρο προσωπικός», χωρίς αὐτό νά σημαίνῃ ὅτι εἶναι «ἀτομοκεντρικός». Οἱ πιστοί «συναντοῦν, ἀναγνωρίζουν καί ἀγαποῦν τόν ἕνα καί τόν αὐτόν Χριστόν», ὁ ὁποῖος «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον… πρῶτος καί μόνος ἔδειξεν» (Νικόλαος Καβάσιλας). Ἐκεῖνος καλεῖ πάντας πρός σωτηρίαν καί τόν κάθε ἄν-θρωπον προσωπικῶς, ὥστε ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ καθενός, πάντοτε «ριζωμένη στήν κοινή πίστη», νά εἶναι «ταυτόχρονα μοναδική».

Ἐνθυμούμεθα τό ὑπέροχον Παύλειον «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός· ὅ δέ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» (Γαλ. β΄, 20). Ἐδῶ τό «ἐν ἐμοί» τό «μέ» καί τό «ὑπέρ ἐμοῦ» δέν λέγονται ἐν ἀντιθέσει πρός τό «ἐν ἡμῖν, τό «ἡμᾶς»καί τό «ὑπέρ ἡμῶν» τῆς «κοινῆς σωτηρίας». Ὁ Ἀπόστολος τῆς ἐλευθερίας, ἄκρως εὐγνώμων διά τά οὐράνια ἀγαθά τῆς ἐν Χριστῷ ἀναγεννήσεώς του, «τό κοινόν ἴδιον ποιεῖται», ὡς ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ νά ἐνην-θρώπησε, νά ἐσταυρώθη καί νά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν «δι᾿ αὐτόν προσωπικῶς».

«Μοναδική» καί «βαθιά προσωπική» εἶναι ἡ βίωσις τῆς πίστεώς μας ὡς χριστοδω-ρήτου ἐλευθερίας, ἡ ὁποία εἶναι ἐν ταὐτῷ «οὐσιωδῶς ἐκκλησιαστική», ἐμπειρία «κοινῆς ἐλευθερίας». Αὐτή ἡ ἀληθεστάτη ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἐκφράζεται ὡς ἀγάπη καί ἔμ-πρακτος συμπαράστασις πρός τόν συγκεκριμένον πλησίον, ὅπως αὐτή περιγράφεται εἰς τήν παραβολήν τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτου» (Λουκ. ι’, 30-37) καί εἰς τήν περικοπήν τῆς τελικῆς κρίσεως (Ματθ. κε’, 31-46), ἀλλά καί ὡς σεβασμός καί μέριμνα διά τήν κτίσιν καί εὐχαριστιακή χρῆσις αὐτῆς. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἔχει προσωπικόν καί ὁλιστικόν χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτεται ἰδιαιτέρως κατά τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρα-κοστήν εἰς τόν τρόπον κατανοήσεως τοῦ ἀσκητισμοῦ καί τῆς νηστείας. Δέν γνωρίζει ἡ χριστιανική ἐλευθερία, ὡς ὑπαρκτική αὐθεντικότης καί πληρότης, σκυθρωπόν ἀσκη-τισμόν, ζωήν χωρίς χάριν καί χαράν , «σάν νά μήν ἦλθε ποτέ ὁ Χριστός». Καί ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνον «βρωμάτων ἀποχή», ἀλλ᾿ «ἁμαρτημάτων ἀναχώρησις», ἀγών κατά τῆς φιλαυτίας, ἀγαπητική ἔξοδος ἀπό τόν ἑαυτόν μας πρός τόν ἐν ἀνάγκαις ἀδελφόν, «καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως». Ἡ ὁλιστικότης τῆς πνευματικότητος τρέφεται ἀπό τήν ἐμπειρίαν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὡς πορείας πρός τό Πάσχα καί ὡς προγεύσεως τῆς «ἐλευθερίας τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. η’, 21).

Δεόμενοι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς νά διατρέ-ξωμεν ἐν ἀσκήσει, μετανοίᾳ, συγχωρητικότητι, προσευχῇ καί ἐνθέῳ ἐλευθερίᾳ τόν δόλι-χον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, κατακλείομεν μέ τούς λόγους τοῦ πνευ-ματικοῦ ἡμῶν πατρός μακαριστοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς τοῦ ἔτους 1970 εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Ἀθηνῶν: «Εἰσερχόμεθα εἰς τήν Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν καί στό βάθος μᾶς ἀναμένει τό ὅραμα, τό θαῦμα καί τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως, τό κατ᾿ ἐξοχήν βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄς πορευθῶμεν πρός αὐτό τό ὅραμα καί βίωμα, ὄχι ἀσυγχώρητοι, ὄχι μή συγχωρήσαντες, ὄχι ἐν νηστείᾳ ἁπλῶς κρέατος καί ἐλαίου, ὄχι ἐν ὑποκρισίᾳ, ἀλλά ἐν θείᾳ ἐλευθερίᾳ, ἐν πνεύματι καί ἀληθεία, ἐν τῷ πνεύματι τῆς ἀληθείας, ἐν τῇ ἀληθείᾳ τοῦ πνεύματος». 

Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ͵βκεʹ

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

HOMILÍA CATEQUÉTICA PARA EL COMIENZO DE LA SANTA Y GRAN CUARESMA

+ B A R T O L O M É

POR LA MISERICORDIA DE DIOS

ARZOBISPO DE CONSTANTINOPLA – NUEVA ROMA

Y PATRIARCA ECUMÉNICO

A LA PLENITUD DE LA IGLESIA

QUE LA GRACIA Y LA PAZ

DE NUESTRO SEÑOR Y SALVADOR JESUCRISTO,

JUNTO CON NUESTRA ORACIÓN, BENDICIÓN Y PERDÓN

ESTÉN CON TODOS VOSOTROS

* * *

Honorabilísimos hermanos Jerarcas y benditos hijos en el Señor:

Una vez más, por la voluntad y la gracia de Dios, el Dador de todo lo bueno, entramos en la Santa y Gran Cuaresma, bendito período de ayuno y arrepentimiento, de vigilancia espiritual y de caminar con el Señor, al acercarse a su pasión voluntaria, para alcanzar la veneración de su espléndida Resurrección y hacernos dignos de nuestro propio paso de las cosas terrenas a aquello que “ni el ojo vio, ni el oído oyó, ni el hombre puede pensar” (1 Cor 2,9).

En la Iglesia primitiva, la Santa y Gran Cuaresma era un período de preparación de los catecúmenos, cuyo bautismo tenía lugar durante la Divina Liturgia de la fiesta pascual. Esta conexión con el bautismo también se conserva en la comprensión de la experiencia de la Gran Cuaresma como período por excelencia para el arrepentimiento que se describe como “una renovación del bautismo”, “un segundo bautismo”, “un contrato con Dios para una segunda vida”; dicho de otro modo, una regeneración de los dones del bautismo y promesa de Dios para el comienzo de una nueva forma de vida. Los Oficios e himnos de este período asocian la lucha espiritual de los fieles con la expectación de la Pascua del Señor, mediante la cual el ayuno de cuarenta días irradia la fragancia del gozo pascual.

La Santa y Gran Cuaresma es una oportunidad para tomar conciencia de la profundidad y riqueza de nuestra fe como “encuentro personal con Cristo”. Se subraya con razón que el cristianismo es “extremadamente personal”, sin que esto suponga que sea “individualista”. Los fieles “encuentran, reconocen y aman al mismo y único Cristo”, “el único que reveló a la persona humana verdadera y perfecta” (Nicolás Cabásilas). Él invita a todos (y a cada uno en persona) a la salvación, de modo que la respuesta de cada uno siempre pueda estar “enraizada en la fe común” y, “al mismo tiempo, ser única”.

Recordemos lo que dice San Pablo: “Vivo, pero no soy yo el que vive, es Cristo quien vive en mí. Y mi vida de ahora en la carne, la vivo en la fe del Hijo de Dios, que me amó y se entregó por mí” (Gál 2,20). En este caso, las palabras “en mí”, “me” y “por mí” no contradicen a las palabras “en nosotros”, “nos” y “por nosotros” en referencia a nuestra “salvación común”.

Siempre agradecido por los dones celestiales de su regeneración en Cristo, el Apóstol de la libertad “hace suyo lo compartido”, como si el Verbo preeterno de Dios se hubiera encarnado, crucificado y resucitado “para él en persona”.

Nuestra experiencia de fe es “única” y “profundamente personal” como libertad que Cristo nos ha entregado, como algo al mismo tiempo “esencialmente eclesial”, una experiencia de “libertad común”. Esta genuina libertad en Cristo se expresa en forma de amor y apoyo a nuestro prójimo concreto, tal y como se describe en la Parábola del Buen Samaritano (Lc 10,30-37) y en el pasaje sobre el Juicio Final (Mt 25,31-46), pero también en forma de respeto y preocupación por el mundo y por un acercamiento eucarístico a la creación. La libertad en Cristo tiene una naturaleza personal y holística que se revela especialmente durante la Santa y Gran Cuaresma en su comprensión del ascetismo y el ayuno. La libertad cristiana, como autenticidad y plenitud existencial, no implica un ascetismo sombrío, una vida sin gracia y sin alegría, “como si Cristo nunca hubiera venido”; es más, el ayuno no es solo “abstinencia de alimentos”, sino “renuncia al pecado”, lucha contra el egoísmo, alejamiento voluntario del ego y acercamiento al hermano necesitado, “un corazón que arde por el bien de la creación”. La naturaleza holística de la espiritualidad se apoya en la experiencia de la Gran Cuaresma como itinerario hacia la Pascua y anticipo de “la gloriosa libertad de los hijos de Dios” (Rom 8,21).

Rogamos que nuestro Salvador Jesucristo nos haga a todos dignos de transitar el camino de la Santa y Gran Cuaresma con ascesis, arrepentimiento, perdón, oración y libertad divina. Y concluimos con las palabras de nuestro Padre espiritual, el Metropolitano Melitón de Calcedonia, de bendita memoria, durante la Divina Liturgia del Domingo de los Lácteos de 1970 en la Catedral Metropolitana de Atenas: “Al entrar en la Santa Cuaresma, lo que nos espera al final es la visión, el milagro y la experiencia de la Resurrección, experiencia principal de la Iglesia ortodoxa. Avancemos hacia esa visión y experiencia, pero no sin haber recibido y ofrecido perdón; no con un ayuno simplemente de carne y aceite; no con un sentido de hipocresía, sino con libertad divina, en espíritu y verdad, en el espíritu de la verdad, en la verdad del espíritu”.

Santa y Gran Cuaresma 2025

+ BARTOLOMÉ de Constantinopla

Fervoroso suplicante ante Dios por todos

7 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Α’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ώρα: 19:30 – 20:30 μ.μ. 

9 ΜΑΡΤΙΟΥ  ΚΥΡΙΑΚΗ: Α’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)  Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ώρα 10.30-12.00 π.μ.

14 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: B’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ώρα: 19:30 – 20:30 μ.μ. 

16 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ: Β’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ   ώρα 10.30-12.00 π.μ.

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Γ’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ώρα: 19:30 – 20:30 μ.μ

23 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ: Γ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ) Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ώρα 10.30 – 12.00 π.μ

28 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Δ’ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ώρα 19:30 – 20:30 μ.μ
20:30 ώρα ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

30 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ: Δ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓ.ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΛΙΜΑΚΟΣ): Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ   ώρα10.30-12.00 π.μ.       

4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ώρα : 19:30 – 21:00 μ.μ

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ: Ε’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ) Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ώρα 10.30-12.00 π.μ.
               
13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ TΩΝ ΒΑΪΩΝ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ώρα 10.30-12.00 π.μ.

Το πρόγραμμα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα θα ανακοινωθεί αργότερα.

Κάθε Σάββατο Θεία Λειτουργία στα ουκρανικά 10 ώρα π.μ.

7 de MARZO VIERNES: Iª Salutación (Acátisto) a la Virgen SSma 19:30-20:30 horas

9 de MARZO DOMINIGO: Primer Domingo de la Cuaresma (Ortodoxia) – Divina Liturgia 10.30-12.00 horas

14 de MARZO VIERNES: IIª Salutación (Acátisto) a la Virgen SSma 19:30-20:30 horas

16 de MARZO DOMINGO: Segundo Domingo de la Cuaresma (S. Gregorio Palamas) – Divina Liturgia 10.30-12.00 horas

21 de MARZO VIERNES: IIIª Salutación (Acátisto)a la Virgen SSma 19:30-20:30 horas

23 de MARZO DOMINGO: Tercer Domingo de la Cuaresma (Santa Cruz) Divina Liturgia 10.30-12.00 horas

28 de MARZO VIERNES: IVª Salutación (Acátisto) a la Virgen SSma 19:30 – 20:30 horas
Tedeum por la Fiesta nacional de Grecia 20:30 horas

30 de MARZO DOMINGO: Cuarto Domingo de la Cuaresma (S. Juan Clímaco) Divina Liturgia 10.30-12.00 horas

4 de ABRIL VIERNES: El Akáthistos 19:30 – 21.00 horas

6 de ABRIL DOMINGO: Quinto Domingo de la Cuaresma (S. María Egipcia) Divina Liturgia 10.30-12.00 horas

13 de ABRIL DOMINGO DE RAMOS: Divina Liturgia 10.30-12.00 horas

El horario de la Semana Santa y Pascua será anunciado más tarde.

Cada Sábado Divina Liturgia a las 10 horas en ucraniano.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ Κ. ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ

Αγαπητοί μου,

Σε ένα κόσμο που αλλάζει γύρω μας τόσο γρήγορα και δραματικά, εμείς οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουμε την πρόκληση να ζήσουμε και να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς οι περισσότεροι μόνο «γιορτάζουμε» με πολύ όμορφα φωτάκια, στολίδια, δώρα και πολλές εντυπωσιακές ευχές. Τί όμορφα¡ Τί ωραία¡ Και την ίδια στιγμή…..πόσο άδεια, ποσό κενά και πόσο τραγικά ψεύτικα όταν αυτά θα πάψουν να υπάρχουν μετά το πέρας της εορταστικής περιόδου….

Ο Χριστός μας, που γεννιέται μέσα στο σκοτάδι, μιλάει για τον εαυτό Του λέγοντας «Εγώ είμαι το φως του κόσμου». Ο Χριστός μας, απευθυνόμενος σε όλους μας, λέει « εσείς είστε το αλάτι της γης». Αλήθεια, πού είναι το φως που πήραμε από τον Χριστό στη βάπτιση μας, ώστε να φωτίσουμε και ‘μείς του κόσμου τα σκοτάδια; Πού είναι η νοστιμιά της πίστης και της ζωής μας, ώστε να διώξουμε της πίκρας την γεύση που έχει απλωθεί στον κόσμο από πολέμους, φόνους, ψέματα και αδικίες;

Ας πέσουμε στα γόνατα, αδερφοί μου και αδερφές μου, μπροστά στον Χριστό που γεννιέται, και ας τον παρακαλέσουμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να γίνουμε οι πραγματικά δικοί του φίλοι αφήνοντάς Τον να γεννηθεί μέσα στην σπηλιά και φάτνη της καρδιάς μας. Μόνο τότε θα μπορούμε να ονομαζόμαστε ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, όταν θα φωτίσουμε τα σκοτάδια του κόσμου τούτου, όταν συγχωρήσουμε και αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, όταν νοστιμίσουμε την πίκρα και υποκρισία των ανθρωπίνων σχέσεων με το φωτεινό μας χαμόγελο, την ζεστή μας αγκαλιά λέγοντας με την γλώσσα του σώματος και της ψυχής ότι «ο Χριστός εντός ημών εστί και ην και έσται».

Χριστός γεννάται, δοξάσατε!
Φως Χριστού, φαινει πάσι

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Ο πνευματικός σας Πατέρας, φίλος και αδερφός σας
+ Βησσαρίων

MENSAJE DE NAVIDAD DE S.E.R. EL METROPOLITA
DE ESPAÑA Y PORTUGAL MR. BESSARIÓN

Queridos míos,

En un mundo que está cambiando a nuestro alrededor tan rápida y drásticamente, nosotros los Cristianos nos enfrentamos al desafío de vivir y celebrar la Navidad. Desafortunadamente, la mayoría de nosotros, sólo “celebramos” con luces muy hermosas, adornos, regalos y muchas e impresionantes felicitaciones. ¡Qué hermosos! ¡Qué bonitos! Y al mismo tiempo… qué vacíos y qué trágicamente falsos cuando éstos dejaran de existir al final del periodo de las fiestas…

Nuestro Cristo, que nace dentro de las tinieblas, habla de Sí mismo diciendo: “Yo soy la luz del mundo “. Nuestro Cristo, dirigiéndose a todos nosotros, dice: “vosotros sois la sal de la tierra“. Verdaderamente, ¿dónde está la luz que recibimos de Cristo en nuestro bautizo,  para que podamos iluminar las tinieblas del mundo? ¿Dónde está la delicia de nuestra fe y de nuestra vida, para que podamos expulsar el sabor de la amargura que se ha extendido sobre el mundo debido a las guerras, los asesinatos, las mentiras y las injusticias?

Pongámonos de rodillas, mis hermanos y hermanas, ante Cristo que nace, y pidámosle SINCERAMENTE ser verdaderos amigos Suyos, dejándolo nacer dentro de la cueva y el pesebre de nuestros corazones. Sólo entonces podremos ser llamados CRISTIANOS, cuando iluminemos las tinieblas de este mundo, cuando perdonemos y amemos a nuestros enemigos, cuando endulcemos la amargura y la hipocresía de las relaciones humanas con nuestra sonrisa iluminada, nuestro abrazo caluroso, diciendo con el lenguaje del cuerpo y del alma que “Cristo está entre nosotros, estaba y estará “.

Cristo nace, glorificadlo

La Luz de Cristo ilumina todo

Feliz y bendita Navidad 

Vuestro Padre, amigo y hermano espiritual  

+ Bessarión 

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως 22 Δεκεμβρίου 2024
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2024 
Η Κατά Σάρκα Γέννησις του Σωτήρος Χριστού
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα

Κυριακή Μετά της Χριστού Γεννησεως 29 Δεκεμβρίου 2024 
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2025 
Περιτομή Ιησού Χριστού – Βασιλείου Μεγάλου 
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα
Αμέσως μετά επίσημη δοξολογία για το Νέο Έτος και κοπή βασιλόπιτας

Κυριακή προ των Φώτων 5 Ιανουαρίου 2025
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2025
Tα Άγια Θεοφάνεια του Σωτήρος Χριστού 
Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα

Κυριακή μετά τα Φώτα 12 Ιανουαρίου 2025
Θεία Λειτουργία 10 – 12 ώρα

Domingo 22 de Diciembre 2024
Antes del Nacimiento del Nuestro Señor
Divina Liturgia 10 – 12 horas

Miercoles 25 de Diciembre 2024 
El Nacimiento del Nuestro Señor 
Divina Liturgia 10 – 12 horas

Domingo 29 de Diciembre 2024
Después del Nacimiento del nuestro Señor
Divina Liturgia 10 –12 horas

Miercoles 1 de Enero 2025 
La Circuncisión de Jesucristo – Santo Basilio
Divina Liturgia 10 – 12 horas
Doxología Año Nuevo – Bendición Vasilópita

Domingo 5 de Enero 2025
Antes de la Teofania
Divina Liturgia 10 – 12 horas

Lunes 6 de Enero 2025
La Teofanía del Señor
La Santa Gran Bendición de las Aguas
Divina Liturgia 10 – 12 horas

Domingo 12 de Enero 2025
Despues de la Teofania
Divina Liturgia 10 – 12 horas

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – BON NADAL – FELIZ NAVIDAD

Η εορτή της 28ης Οκτωβρίου και της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2024.

Πρόγραμμα

10:30 – 12:00 Θεία Λειτουργία 

Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας στις 12 ώρα θα τελεστεί Επίσημη Δοξολογία για την Εθνική Επέτειο του «ΟΧΙ».